Luchtspiegeling

De beeldenserie ‘luchtspiegeling’ (bestaande uit inmiddels 6 beelden) gaat over stappen zetten in de richting van een punt aan de horizon, dat zich – als een luchtspiegeling – nog niet scherp laat zien. De beweging maken, zonder je pad helemaal uitgestippeld te hebben. Als wandelen op een kompas. Nu is het zo dat ik niet weet hoe ik mijn weg kan vinden op een kompas en zelfs met een kaart in de hand verdwaal ik. Voor het vinden van mijn bestemming in het leven van alledag zijn diverse bronnen beschikbaar, maar hoe vind ik de richting bij het maken van een beeld? Hoe vind ik in mijn weg in steen?

‘Hoe weet je nou van tevoren dat ‘dit’, deze vorm en ook kleuren of structuren van het materiaal, in de steen zit?’, is een vraag die veel mensen mij stellen wanneer ze mijn beelden in zich opnemen. In een poging die vraag te beantwoorden, leg ik dan uit hoe ik de steen bekijk en beklop wanneer ik mijn materiaal uitkies. Maar de essentie is misschien wel dat ik mij verbind. 

Bij de start van ieder nieuw beeld begeef ik mij op onontgonnen terrein. Door mijn idee, hetgeen ik wil uitdrukken, te verbinden met het ruwe materiaal is het alsof ik een lange lijn span, als het uitzetten van de koers op een kompas. Op die manier kan ik ontdekkend en onderzoekend te werk gaan zonder de richting uit het oog te verliezen. Ieder nieuw beeld, misschien wel iedere beweging, begint met die verbinding. Met een ‘Ja’ zeggen, zonder dat ik precies kan zien wat het is waar ik naartoe beweeg.

Dit jaar ga ik nieuwe paden bewandelen en beelden maken waarvoor de ideeën (‘het weten waar ik naar toe wil’) al aanwezig zijn. Ik verheug me erop je onderweg of bij aankomst, bij  mijn beelden te ontmoeten.